Een stap vooruit..
Ik weet nog dat mijn jobcoach mij belde met de vraag of ik bij wilde springen op een basisschool. Ik staarde naar mijn telefoon, niet zeker of ik de woorden die op mijn lippen branden, wel kon zeggen. ‘Maar… Ik heb niets met kinderen. Zij staren mij alleen maar aan en ik steek mijn tong naar hen uit als mij dat te lang duurt. Mijn vader was een leraar in hart en nieren, ik niet.’
‘Weet je dat zeker?’, vroeg mijn jobcoach met een glimlach in haar stem. ‘Ik denk namelijk dat deze jas jou prima zou kunnen passen, als je het maar een kans geeft. Vertrouw je me?’
Ik vertrouw haar en dus paste ik de mantel van een hulpjuf. Niet een keer, maar vier keer.
Nu rij ik alweer twee maanden op een school rond en… ik geniet. Ik voel me een echte juf als ik mijn lessen thuis voorbereid en mijn tas een avond van tevoren inpak.
Eenmaal in de aula van de school, is de lange tafel voor de trap, mijn domein. Hier leg ik mijn spullen neer, drink een kop thee en hier weten de leerlingen mij te vinden. Ik heb twee groepjes onder mijn hoede, beginnend met twee meiden, gevolgd door drie jongens. Mijn grootste prestatie tot nu toe, is dat ik het stille, kille meisje heb kunnen ontdooien. Ze praat en ik heb haar zelfs aan het lachen gekregen!
Het helpt ook dat deze kinderen willen leren en dat ik op deze school, een duidelijk plan van aanpak heb. Thuis aan mijn lessen werken kost me wel wat tijd, maar een goede voorbereiding is het halve werk, dat heb ik wel gemerkt.
Deze hulpjuf heeft haar draai wel gevonden. Dus toen school mij vroeg of ik iets wilde veranderen, floepte ik eruit dat ik er wel een dagje bij wilde. Daar schrok ik zelf van, dit was niet de bedoeling. Meestal speel ik dit soort dingen via mijn jobcoach, om de simpele reden dat ik niet gekwetst wil worden. Want steeds wanneer ik enthousiast was over een werkplek, nog een stap vooruit wilde zetten, ging het mis. Moest ik een stap achteruit doen of was ik zelfs terug bij af.
Maar dit keer werd ik bedachtzaam aangekeken. ‘Ik denk wel dat het kan, er zijn meer leerlingen die bijles van je willen. Ik bespreek het met het team.’
‘Oh, oké. Cool.’
Een week later kreeg ik te horen dat ik na de voorjaarsvakantie, de vrijdag erbij mag pakken.
Op weg naar huis, kon ik een schreeuw van blijdschap niet binnenhouden. Een stap vooruit, hij is eindelijk gezet! Ik heb zo lang het gevoel gehad dat ik vooruit wilde, maar niet goed wist hoe. Dat dit gelukt is, geeft een gevoel van vrijheid, dat er opeens van alles mogelijk is.
Deze stap vooruit heb ik zelf gezet. Niet met de hulp van mijn vader, niet met de hulp van mijn jobcoach, helemaal zelf. Man, wat voelt dat goed!
Bedankt dat je me toen hebt overgehaald.